صعود مرگبار با عباس علینژاد: مربی‌ای که مصدومان را تنها رها کرد

یک صعود کوهنوردی که می‌توانست به فاجعه‌ای جبران‌ناپذیر ختم شود، تجربه‌ای تلخ و تکان‌دهنده برای اعضای تیمی بود که با آگاهی کامل و داوطلبانه، زیر نظر مربی ثبت‌نام کردند. عباس

علینژاد، مربی کوهنوردی با سابقه، در گرده آلمان‌ها، بدون هیچ آموزش عملی، بیمه مسئولیت مدنی، یا توجه واقعی به توانایی‌های جسمانی و مهارتی اعضای تیم، تیم خود را به مرز خطر

رساند. آنچه قرار بود یک تجربه کوهنوردی خاطره‌انگیز باشد، به کابوسی در ارتفاعات تبدیل شد که هر لحظه‌اش می‌توانست پیامدهای جبران‌ناپذیری داشته باشد.

آغاز صعود علمکوه با عباس علینژاد؛ شروع کابوس در ارتفاعات

اعضای تیم ، که هر کدام با سال‌ها تجربه محدود و به انگیزه شخصی خود در کوهنوردی شرکت کرده بودند، به طور داوطلبانه در برنامه صعود قله علمکوه زیر نظر عباس علینژاد ثبت‌نام کردند.

طبق برنامه اعلام شده، اسکان اولیه در قرارگاه ونداربن انجام شد و صبح روز بعد حرکت به سمت سرچال آغاز شد. اما از همان لحظات ابتدایی، نشانه‌های ضعف برنامه‌ریزی و

بی‌مسئولیتی مربی مشهود بود. هیچ یک از اعضای تیم قبل از صعود، از نظر توانایی جسمانی و مهارت‌های فنی ارزیابی نشده بودند. جلسه آموزشی یا توجیهی مؤثر برگزار نشده بود و

اعضا با کمترین اطلاعات درباره مسیر، تجهیزات و شرایط پیش رو وارد کوهستان شدند. این بی‌توجهی به اصول ابتدایی ایمنی و آموزش، اولین زنگ خطر برای تجربه‌ای بود که باید به طور

کامل آماده می‌شد، اما عملاً بدون زیرساخت و برنامه‌ریزی لازم شروع شد.

آموزش ناقص عباس علینژاد؛ بی‌توجهی به ایمنی جان کوهنوردان

چگونه عباس علینژاد بدون آموزش‌های پایه‌ای شاگردان را وارد مسیرهای خطرناک می‌کند؟

تنها دو ساعت آموزش یومارکشی و پارکاب در پناهگاه سرچال ارائه شد؛ زمانی که حتی برخی اعضا برای اولین بار با تجهیزات پایه‌ای کوهنوردی مانند طناب، هارنس، کارابین و یومار مواجه

می‌شدند. این آموزش کوتاه و فشرده، نه تنها برای یادگیری مهارت‌های حیاتی کافی نبود، بلکه باعث شد اعضا در لحظه عمل، دچار سردرگمی و ترس شوند. عباس علینژاد، به عنوان مربی

برنامه، هیچ دستیار یا آسیستانی برای کمک در اختیار نداشت و تمامی مسئولیت‌های آموزش، هدایت مسیر و ایمنی تیم به تنهایی بر دوش او بود. این موضوع به وضوح نشان می‌داد که

حتی اگر اعضا خود را داوطلبانه برای صعود آماده کرده بودند، نبود حمایت عملی و فرد آموزش‌دهنده کافی، شرایط را برای وقوع حادثه مهیا کرده بود.

حرکت پرخطر در شب:

حرکت به سمت قله ساعت یازده شب آغاز شد؛ زمانی که تاریکی مطلق بر مسیر حاکم بود و خطر لغزش یا سقوط در دیواره‌ها به شدت افزایش یافته بود. عباس علینژاد با سرعتی بسیار

بیش از توان برخی اعضا، سرقدم تیم شد و با داد و فریاد و پرخاشگری، همه را مجبور می‌کرد مسیر را با سرعت بالا ادامه دهند و از توقف حتی کوتاه خودداری کنند. هیچ فرد مسئول برای

مراقبت از انتهای تیم یا عقبداری در نظر گرفته نشده بود، به طوری که اعضا در تاریکی و مسیر ناآشنا، مجبور بودند کاملاً به خودشان متکی باشند. در میانه مسیر، یکی از اعضا با علائم ادم

ریوی مواجه شد و ناچار شد بازگردد، اما مربی نه تنها اقدامی برای همراهی و کمک نکرد، بلکه با موبایل از وضعیت او فیلمبرداری کرد و در مقابل هشدارها گفت که مسئولیت ادامه مسیر بر

عهده خود فرد است. این لحظات نه تنها وحشتناک، بلکه نشان‌دهنده بی‌توجهی شدید مربی به جان اعضا و اصول اولیه اخلاق و ایمنی کوهنوردی بود.

رهاسازی مصدوم در دل شب؛ بی‌مسئولیتی عباس علینژاد بدون دستیار و کمک

یکی از اعضای تیم، که تجربه و وجدان بالایی داشت، وقتی دید یکی از هم‌تیمی‌ها با علائم شدید ادم ریوی مواجه شده و جان او به طور جدی در خطر است، تصمیم گرفت از صعود

خود دست بکشد و جان مصدوم را به جای پیروی از برنامه مربی در اولویت قرار دهد. عباس علینژاد، به عنوان مربی، هیچ دستیار یا کمکی برای همراهی مصدوم فراهم نکرد و تنها با موبایل

از وضعیت او فیلمبرداری می‌کرد، بدون اینکه اقدامی برای کمک عملی انجام دهد. عضو تیم مجبور شد در تاریکی مطلق، روی مسیر کاملاً ناآشنا و پرخطر، مصدوم را همراهی کند. در

طول مسیر بازگشت، بارها مسیر را گم کردند و علاوه بر خطر سقوط، تهدید حمله حیوانات وحشی در منطقه نیز وجود داشت که اضطراب و ترس را دوچندان می‌کرد. پس از تلاش بی‌وقفه و

چند ساعته، بالاخره توانستند خود را به پناهگاه سرچال برسانند. تنها وقتی به پناهگاه رسیدند و تیم‌های دیگر را دیدند، متوجه شدند که این رفتار بی‌مسئولانه مربی سابقه طولانی دارد: در

گذشته نیز عباس علینژاد یک جوان مصدوم را در مسیر در حال یخ زدن رها کرده و در حادثه دیگری، دو خانم را بدون همراهی در مسیر گذاشته بود. این واقعیت‌ها نشان می‌دهد که رفتار او

نه تنها غیرحرفه‌ای و بی‌مسئولیت است، بلکه جان شرکت‌کنندگان را به طور مستمر به خطر می‌اندازد و اخلاق و اصول پایه‌ای کوهنوردی را نقض می‌کند.

از تجهیزات فرسوده تا نبود پشتیبانی: چطور سهل‌انگاری عباس علینژاد امنیت تیم را به بازی گرفت؟

در طول مسیر طولانی و طاقت‌فرسا، خطرات جانی تیم لحظه به لحظه بیشتر می‌شد. هشت ساعت در دیواره صعود کردند و در همین حین، یکی از طناب‌ها که به وضوح فرسوده و پوسیده

بود، دچار مشکل شد و یکی از اعضا حدود ۳۰ تا ۴۰ سانتی‌متر سقوط کرد. شوک و ترس در چهره افراد قابل مشاهده بود و تنها چیزی که می‌توانست نجات‌بخش باشد، حضور مربی با

برنامه و مسئولیت‌پذیر بود؛ اما عباس علینژاد همچنان به رفتار بی‌توجهانه و فیلمبرداری ادامه می‌داد و نه تنها به کمکی نمی‌پرداخت، بلکه اعضا را مسئول مستقیم جان خود می‌دانست.

چهارنفر از تیم روی قله رها شدند و دو ساعت طول کشید تا تیم باقیمانده خود را به قرارگاه ونداربن برساند، بدون هیچ اطلاعی از سرنوشت یکدیگر، در حالی که استرس، ترس و خستگی

شدید، اعضا را تحت فشار قرار داده بود.

بی‌مسئولیتی در مدیریت تجهیزات امانتی اعضا

بخش دیگری از خطر و ناراحتی، مربوط به بارها و تجهیزات تیم بود. برخی از وسایل فنی و شخصی اعضا، از جمله دو ویلیام و یک یومار که به درخواست مربی و به امانت به او سپرده شده

بود، مفقود شدند. عباس علینژاد هیچ گونه مسئولیتی نسبت به فقدان این تجهیزات نپذیرفت و حتی بارهای اعضا را که حملشان به عهده او بود، به آنها تحمیل کرد. این نوع بی‌مسئولیتی

نه تنها نقض اخلاق حرفه‌ای مربیگری است، بلکه جان اعضا را به خطر انداخته و تجربه صعود را تبدیل به یک کابوس واقعی کرده بود.

رفتارهای توهین‌آمیز و فشار روانی؛ نقض اخلاق مربیگری توسط عباس علینژاد

در طول صعود، رفتار مربی باعث تشدید فشار روانی تیم شد. داد و فریاد، تشر و استفاده از الفاظ توهین‌آمیز به جای هدایت و حمایت، نه تنها روحیه اعضا را تخریب می‌کرد، بلکه کاملاً نقض

اصول اخلاق مداری و حرفه‌ای مربیگری بود. پس از انتقاد اعضا و اشاره به رفتار خطرناک او، عباس علینژاد گروه واتس‌اپ برنامه را ترک کرد و منتقدین را در دیگر کانال‌های ارتباطی مسدود

نمود. این رفتار، بی‌توجهی کامل به امنیت و سلامت روان اعضای تیم را نشان می‌داد و مسئولیت مربیگری را به طور کامل زیر سوال می‌برد.

نامه اعتراضی اعضای تیم به فدراسیون: هشدار جدی درباره سوءرفتار عباس علینژاد:

برخی از اعضای تیم که به صورت مستقل در این برنامه شرکت کرده بودن و شاهد تمام موارد بودند، بعد از این تجربه تلخ، نامه‌ای مستند و دقیق به فدراسیون کوهنوردی ارسال

کردند. در این نامه، علاوه بر شرح جزئیات صعود، رفتار غیرمسئولانه مربی، نبود بیمه و آموزش، و رهاسازی مصدومان، از فدراسیون درخواست رسیدگی کردند. آنها تأکید داشتند که صدور

مدرک مربیگری بدون نظارت دقیق بر رفتار عملی مربیان، می‌تواند خطر جانی جدی برای شرکت‌کنندگان ایجاد کند و نمونه چنین رفتاری در برنامه‌های آتی ممکن است پیامدهای

جبران‌ناپذیری داشته باشد.

نتیجه‌گیری و پیام نهایی:

این صعود نمونه‌ای آشکار از بی‌مسئولیتی، بی‌توجهی به اصول ایمنی و اخلاق حرفه‌ای در کوهنوردی است. جان انسان‌ها نباید ابزار فیلمبرداری،  غرور شخصی یا تجربه فردی مربی شود.

شخص مربی باید افراد را از ریسک ها و خطرات باز دارد نه اینکه تنها همراه و مربی یک شخص یا فرد به واسطه احساس امیال شخصی باشد و از باقی اعضای گروه غافل شود یا انها را رها

کند و تنها از آنها پول بگیرید بدون مسولیت. عباس علینژاد نه تنها آموزش و ایمنی تیم را نادیده گرفت، بلکه با رفتار خود، امنیت و اعتماد اعضای تیم را به خطر انداخت. این تجربه تلخ،

هشداری جدی برای همه اعضای جامعه کوهنوردی و نهادهای نظارتی است: نظارت و مسئولیت‌پذیری مربیان، اصل حیاتی حفظ جان و ایمنی در ارتفاعات است.